به قلم حامد وکیلی

چندی است که اتفاقات عجیب، زیاد رخ می دهد. عرصه ی رسمی و غیر رسمی هم نمی شناسد. بیشتر اتفاقاتی که تا چند سال پیش فکر کردن به آن توهم بود و تحققش تابو، امروز به " روال معمول" بدل شده است . اکنون به جایی رسیدیم که روزنامه ها و سایت های خبری دیگر نمی خواهد سردر هر آلانی برند تا مگر به لطف غفلت یک فوتبالیست ویا یک مسئول و خوش ذوقیِ یک خبرنگار در ارائه گزارش آن "غفلت"، سوژه ای برای تیتر صبح خویش بیابند. حوادثِ عجیب به قدری سریع وزیاد رخ می دهند که دیگر هیچ نشریه "زردی"، مطلب "زردی" نمی یابد! بگذریم...

هر چند شاید دیگر باید به اتفاقات عجیب و غریب عادت کرده باشیم و" لختی" ها به قدری بالا رفته باشد که دیگر کمتر حادثه ای توجه ها را جلب کند اما به واقع آنچه در ورزش کشور -به ویژه فوتبال- به وقوع پیوسته چیزی نیست که بتوان به راحتی از آن گذشت. اگر پیشتر، درگیری دو بازیکن جوان دررخت کن تا مدت ها نقل محافل می شد به طوری که متولیان را برآن می داشت تا چندین جلسه کارشناسی و آسیب شناسی فرهنگی برگزار کنند ودرنهایت نیز خاطیان خود را مقابل جریمه سنگین نهادهای انضباطی می دیدند ولی اکنون این پرسه، برای این سطح از منازعه و چالش طی نمی گردد (که شاید هم مسئولان حق داشته باشند چرا که این قبیل کارها تقریبا به رویه معمول تبدیل شده و عدم تساهلِ کنونی شاید باعث شود که دیگر کسی درورزش نماند به جایی رسد که به قولی «فقط علی ماند و حوضش»!)

این سطور را تا بدین جا برای این نگاشتم تا مقدمه ای باشد برای گفتن چند نکته و زدن تلنگری به جامعه به خصوص به جامعه فوتبال.

گفتنی است برقراری "عدالت" در هر جامعه ای رابطه و نسبت مستقیم با "اخلاق" درآن جامعه دارد. جامعه ای می تواند به عدالت برسد که ابتدا به اخلاق رسیده باشد. بدون اخلاق امکان تحقق عدالت وجودندارد. فضیلت عدالت تنها در جامعه ی اخلاقی به بار می نشیند. و جز از دالان اخلاق نمی توان به عدالت واقعی دست یافت و هیچ قانونی – هر چند سفت وسخت- قادربه آوردن عدالت واقعی به جامعه نیست و حتی درجاهایی خود همین قانون حجاب "عدالت" می شود! لذا کمترسخنی این چنین مورد ائتلاف حکما و علمای همه ی مکاتب است که تنها اخلاق است که میتواند جامعه را به عدالت برساند.

گفتنی است تنها در جامعه ای که در تمام شئون ودر تمام لایه هایش اخلاق برقرار است میتوان امید آن داشت که بشر برای یک بار هم که شده مزه ی عدالت را بچشد  و حاجت به گفتن نیست که ما چقدر از آن فضا دوریم. امروز به جایی رسیده ایم که شاهد بی اخلاق در سطح کلان ورزش هستیم. امروز نهادهایی که باید خود مروج اخلاق باشند به بدترین شکل اخلاق را درپای منافع خود ذبح کرده اند. وقتی امکان برقراری حتی یک دیالوگ ساده بین دو مدیر پرسابقه ی ورزشی وجود ندارد ، وقتی سطح نزاع به بالاترین سطوح میرسد، باید فهمید اخلاق ازاین دیار رخت بسته است. وضعیت فوتبال ما در این چند سال به "ویرانه" ای می ماند که نه تنها در جهت آباد ساختنش کاری نکردیم بلکه با اقدامات کنونی خاکِ آن ویرانه را هم بر باد داده ایم!